miércoles, 18 de abril de 2018

PALABRAS A GRITOS







Os quiero enseñar un cuento y un vídeo que descubrí que trata sobre lo que hemos estado trabajando en clase sobre la prevención de abusos sexuales.

 CUENTO: ¡MI CUERPO ES MÍO!




 




El cuento refleja perfectamente el mensaje que queremos transmitir a los niños y niñas tanto con las imágenes como con el texto.
 Que tienen el derecho de expresarse libremente ,de decir NO.
 Que pueden y tienen que hablar con una persona adulta cuando suceda algo que no le guste o que vea inapropiada y le haga sentir incómodo/a.
 Debemos prevenir esto para que ningún niño o niña sienta repulsión, odio,soledad,tristeza,ansiedad,ira…
Los niños y niñas tienen que disfrutar de su infancia, nada ni nadie debe aprovecharse de su inocencia y desconocimiento del mundo adulto.
 No permitamos que esto pase, como educadoras y educadores tenemos la labor de prevenir el abuso sexual en el aula, tenemos que darle la seguridad y confianza a los niños y niñas para que cuenten con nosotros y nosotras ante cualquier problema o dificultad, tenemos que hacerle saber que los escucharemos y comprenderemos y que les ayudaremos a encontrar una solución a su temor o dolor.
QUE PUEDAN DECIR LIBREMENTE :
 -NO ME TOQUES
 -NO QUIERO

A continuación os dejo el enlace del vídeo.

https://www.youtube.com/watch?v=3Teabv6bJ4o&t=54s
(OJO EL ENLACE ACTIVA EL VIDEO EN EL SEGUNDO 54 PONERLO DESDE EL PRINCIPIO PARA VER TODA LA HISTORIA)

Este vídeo refleja lo mal que lo pasan estos niños y niñas, se sienten solos y solas, no saben a quien acudir, sienten una horrible angustia dentro de su cuerpo , que no saben como y a quien expresarla.
Por eso al trabajar la prevención de los abusos sexuales estamos ayudando a muchos niños y niñas, tenemos que evitar que esto ocurra.
Nosotras y nosotros tenemos que cambiar la sociedad del futuro, está en nuestras manos enseñar a hacer el bien y no el mal, enseñar a ser felices y no infelices, enseñar a ser generosos y no egoístas, enseñar a AMAR​ y NO ​a ODIAR.
Sandra Ares Gude

miércoles, 4 de abril de 2018

Magníficos contos para nenos/as en acollemento familiar ou residencial creados pola educadora Verónica Pérez Gutiérrez.

Ola Piña! Fai uns días descubrín a Verónica Pérez Gutiérrez, educadora, acolledora dunha nena e escritora de contos para as crianzas coa temática do acollemento familiar. Actualmente é coordinadora educativa dun dos centros de menores da Fundación Eudes en San Sebastián-Donostia. A súa colección de Cuentos para Haizea, adicado á súa filla de acollida, creouse coa finalidade de mostrar a todos esos/as nenos/as, inmersos en intervencións familiares, centros, casas, pisos de acollida, acollementos familiares, que as súas historias son reais e compartidas por millóns de nenas e de nenos que se transforman en divertidos personaxes e permítenos acercarnos máis a eles/as.

Algúns dos seus contos son:


Onde se conta o paso dun neno ou dunha nena dun piso de acollida a unha casa. Os cambios dannos medo, pero se os facemos acompañados resultan máis doces. Xogamos coa ficción, onde acompañaremos a un amorodo no seu paso de bolsa de lambetadas a castela de chocolate.


Pensado para transmitir ás crianzas: "Se o intentas, xa poderás". Cómpre inculcarlles tranquilidade e paciencia, pois cada crianza poden tardar máis ou menos que outra en adquiren un hábito ou destreza. Se se intenta algo sen rendirse, conseguiráno.


Cando unha nena ou un neno debe de ingresar nun centro de acollida a través do centro escolar. A nosa misión será a de apoialos e proporcionarlles novas oportunidades na saída do seu fogar


Cando unha crianza non pode vivir cos seus proxenitores. Sempre se intenta non afastar o/a menor do seu núcleo familiar, pero algunhas veces, cando nos 2 anos de marxe a familia non cambia, a crianza é enviada a un centro de acollida polos servizos sociais para velar pola súa protección e o seu desenvolvemento integral.


Como vive o acollemento o/a irmá/n de acollida.


Este conto é unha boa ferramenta para explicarlles porque non poden vivir na casa cos/coas seus/súas pais/nais. Como/a educadores/as sérvenos para adentranos nas emocións do/a menor, para que poidan expresarse como se senten, onde o noso papel será o de acompañalos/as.


Trata sobre o reclamo dunha crianza cara a súa nai. A importancia de ter unha figura materna ou paterna, na que o/a menor se sentan apoiados sempre.


Nesta ligazón podedes acceder para adquirir os seus contos en castelán: http://cuentosparahaizea.com/

As súas últimas publicacións son:

Vero1
Onde se aborda os medos e as dúbidas que os/as nenos/as senten cando lles anuncian e explican que irán a vivir cunha familia acolledora.

Vero3
Plantea á crianza mediante a metáfora dun parque, a vivencia das visitas. O parque é a testemuña das emocións que unha crianza sente en torno ás mesmas coa familia biolóxica.


Penso que os contos son unha gran ferramenta para explicar ás crianzas temas sensibles ou temas que non nos atrevemos ou non sabemos como contarlles xa que non atopamos as verbas axeitadas. A través da imaxinación e das personaxes que interveñen nos contos fáisenos máis doado abordar dito tema e así eles/as mesmos/as o comprendan dunha maneira máis fácil e preta.

Espero que vos gustase.





Miriam Antelo Miguéns.

Pequeño Pescaito

Pececito


Os voy a contar  una historia, no es fácil de asumir, es dura pero es una realidad.
Es algo que nadie quiere que suceda, es algo impensable, es un sufrimiento que no acaba, es una gran injusticia.



Un día nació un niño al que le  pusieron de nombre Gabriel como el ángel, sus padres lo amaban querían lo mejor para él ,pero un día algo malo paso, les arrebataron su bien más preciado su hijo, España se volcó con ellos pero el final...fue doloroso.
Alguien cercano a ellos le quito la vida a este pequeño.
A Gabriel  le quitó la infancia, le quitó su futuro, le quitó su sonrisa, le quito su inocencia
le quitó la vida le quitó todo.
A sus padres le quitó la sonrisa de la cara, le quitó la esperanza, le quitó la vida de su hijo su vida.
Sus padres lucharon en todo momento por saber la verdad como unos grandes valientes al igual que Gabriel.


Esto lo explica muy bien Andy Moradiellos:

Carta de un pececito

Mama estoy bien, pese a que estes muy triste, se que tu primer pensamiento es que no lo merecía y es cierto, no lo merecía tienes toda la razón, pero no quiero que pienses que somos los perdedores de esta historia, por que he vencido mamá , aunque el precio para vosotros haya sido muy alto, he vencido y estoy feliz en un lugar donde nunca jamás nadie podrá hacerme daño, he vencido mamá porque nunca la bruja del cuento pensó que un pez tan pequeñito fuera a plantarle cara, he sido valiente mamá, aunque mi cuerpecito es pequeño, digo pequeño en comparación con mi corazón y mi valentía, nunca pensé que fuera tan poderoso mamá pero lo soy y he ganado.
Os he enseñado la verdadera cara de un alma oscura, he rescatado a papa de las fauces de la bruja, he podido romper ese hechizo que nunca nadie pudo romper, por que soy mágico mamá, por más que hayan querido esconderme brillo mamá, he conseguido que papá y tú estéis más unidos que nunca, no creáis que no os he visto agarraros las manos como nunca, he ganado mama y soy invencible, invencible y eterno, soy eterno en el corazón del mundo, en vosotros que sois yo mismo y en la mente de la bruja malvada que siempre me verá en sus sueños y cada vez que intente ser feliz, mire a un niño o al suyo propio si alguna vez consigue que alguien vuelva a amarla.
Soy un guerrero mamá aquí donde os estoy esperando a todos, tengo una armadura dorada y brilla más que el sol, por que yo soy el sol, el que os alumbrará siempre en los días más difíciles, soy el encargado de iluminar la mirada y el corazón de todos los que aún vivís ahí, en ese lugar hostil y lleno de maldad, para que caminéis lo más felices posible hasta mi reino de hadas, donde nunca entran brujas malas, ni personas con el alma contaminada, solo vosotros mamá, las personas como tu o como yo.
Hay una princesa en este reino, se llama Marta y es muy bonita mamá, tiene un hermoso castillo desde el que podemos ver el mar, me cuida mucho por que dice que me comprende muy bien, bajamos todos los días a la playa y hacemos en la arena pescaditos y castillos, pero estos castillos no se los lleva el mar, ni los pescaditos se deshacen con las olas por que queremos que todos veáis lo bonitos que son.
Marta me dice que no estéis tristes, que allí solo somos piel pero aquí somos solo lo que importa, somos alma, almas limpias, grandes y todos un día dejaremos de estar allí para venir aquí, menos las personas malas que siempre estarán atrapadas en sus remordimientos. Mama descansa, hemos ganado y lo he conseguido yo solo, siendo un pescadito tan pequeño, sois libres papá y tu por que ya no hay personas malas tan cerca de vosotros. No os soltéis las manos por que es cuando más brilla mi armadura, si, la del guerrero, la del príncipe que con su luz alumbro el camino de la verdad y dejó al descubierto el odio, la maldad y la mentira, mamá nos volveremos a ver y te enseñaré todos los pececitos que dibujo en la orilla del mar, mamá hemos ganado, mamá hoy he vencido a la oscuridad. #todossomosgabriel
Os dejo un enlace de la noticia:
También os dejo un enlace de una canción que me gustaría que escucharais:
Para mi Andy habla desde lo más hondo de su corazón siendo humilde y sincero, en sus palabras no hay odio, hay una dura realidad hay una verdad.
Donde no solo habla de Gabriel sino que hace mención a Marta del castillo, queriéndonos decir que como el, como ella, como tantos y tantas han sufrido esto, algo que nadie se merece,algo que no debería ocurrir jamás, algo que es espeluznante, algo que debe acabar NADIE MÁS.


Sandra Ares Gude

lunes, 2 de abril de 2018

O RACISMO NOS MENORES.


Comparto esta noticia que vin hoxe dunha agresión racista entres menores:


COMO INTERVIR O RACISMO NA AULA
A conduta dun individuo é resultado dunha longa aprendizaxe, para ensinar aos nenos/as para diferenciar entre condutas NON RACISTAS e RACISTAS. Ensinarlles aos nenos/ as a que todos/ as gozan dos mesmos dereitos que calquera outro neno/a, ensinarlles que máis aló da raza, relixión, culturas, costumes… todos somos iguais.

O período máis adecuado para evitar o desenvolvemento de condutas racistas é na infancia. As experiencias adquiridas nesta etapa van repercutir na adolescencia e na forma en que este se enfronte a novas situacións, para cando sexa adulto saiba o que significa o racismo.
  • O ensino deberá estar organizada de forma flexible. Trátase de concibir unha escola aberta á diversidade, onde haxa respecto de todos/ as e a cada unha das culturas que a integran.
  • Os plans de estudo escolares xogan un papel importante, xa que a través deles pódese coñecer e respectar as distintas civilizacións, culturas e relixións.
  • Os medios de comunicación ocupan un importante papel á hora de facilitar a aprendizaxe das condutas. Estes xogan co impacto psicolóxico da imaxe, en función da selección desa imaxe pode desencadear sentimentos e actitudes sociais ou antisociais. Han de evitarse a publicidade con contidos discriminatorios para colectivos ou individuos concretos, pola súa cor de pel, sexo, idade… etc.
  • Todos os esforzos por combater e por previr o racismo onde se nutre a aprendizaxe que se deu no seo dunha sociedade determinada.

Para traballar na aula este problema debemos comezar marcando uns obxectivos específicos que son os que guiarán a nosa intervención:
  1. Coñecer as actitudes racistas do alumnado.
  2. Coñecer as diferenzas das actitudes racistas en función das afeccións do alumnado.
  3. Coñecer as diferenzas das actitudes racistas en función do sexo do alumnado.
  4. Coñecer o  autoconcepto do alumnado sobre o racismo.
  5. Saber o grao de coñecemento sobre o racismo no alumnado.
  6. Coñecer se os alumnos consideran que os inmigrantes supoñen un colectivo competitivo dentro da sociedade.
  7. Coñecer as actitudes racistas en función da formación das familias.
  8. Coñecer a influencia dos medios de comunicación nas actitudes racistas.
  9. Coñecer o grao de tolerancia entre os alumnos/ as.
  10. Coñecer o nivel de solidariedade cara aos alumnos/ as inmigrantes.

Desde a escola levan a cabo as seguintes funcións:
  • Levar a cabo programas de educación intercultural que permitan o desenvolvemento de actitudes sociais nos alumnos/ as para que leve a cabo unha convivencia pacífica entre grupos pertencentes a distintas culturas.
  • Colaboración do alumnado e os distintos profesores/ as para crear actitudes positivas.
  • Traballar conxuntamente cos alumnos/ as pero non de forma esporádica senón expondo métodos e plans eficaces, con axuda de documentación e coas persoas relacionadas con este tema, co cal poderían acudir ao centro para dar charlas e dar unha visión máis realista do que supón o racismo e a que nos leva en moitos casos.
  • Evitar a formación de prexuízos na medida do posible.
  • De forma especial naqueles Centros nos que os alumnos/ as xitanos/ as representasen unha parte da poboación significativa, deberían idearse programas destinados ao establecemento de pautas de convivencia e intercambio de culturas entre a raza  paya e a xitana.
https://www.youtube.com/watch?v=qGDvt4yKTiM
Comparto este video no cal se ven os diferentes prexuizos que poden chegar a ter as persoas, neste caso os nenos/as. Neste video pódese ver a percepción que se teñen tanto dos demais como de sí mesmos. Cada neno/a é diferente e iguais a vez xa que todos somos seres humanos.
Imagen relacionada
638 × 479Las imágenes pueden estar sujetas a derechos de autor



















ZAIRA IGLESIAS

638 × 479Las imágenes pueden estar sujetas a derechos de autor